'Margaret Thatcher was een persoon om gezellig te haten', aldus columnist Lidy Nicolasen. ‘Engelsen zijn aanzienlijk hardvochtiger dan wij in het te kakken zetten van hun politici.’
"Moet je horen, ik heb een mop. Het is de enige mop die ik ken en straks is het te laat om hem nog te vertellen. Reagan, Gorbatsjov en Thatcher kloppen bij de hemelpoort aan. Ze willen naar binnen. Petrus zit voor de poort en hij is niet van plan zonder slag of stoot opzij te gaan. De drie wereldberoemde zielen moeten hem eerst maar eens vertellen wat ze daar beneden hebben uitgespookt en dan zegt hij of dat voldoende is om het hemelrijk Gods te mogen betreden. Reagan mag beginnen.
Reagan gaat er eens goed voor staan. Beetje als een cowboy, handen in de zij, vingers gespreid in de richting van de holsters, heupen iets naar voren gedraaid. Hij spreekt over zijn belastingverlaging en economische groei, Reaganomics geheten, over het wapenakkoord met de Sovjet-Unie, over zijn vermogen het volk recht in het hart … ‘Ho maar’, zegt Petrus, als altijd snel verveeld. ‘Ik weet genoeg, kom verder.’ Gorbatsjov is niet zo'n lefgozer, nooit geweest ook. Het duurt even voordat hij de woorden Perestrojka en Glasnost laat vallen en verder hoeft hij eigenlijk ook niks meer te zeggen. Petrus maakt een ruim gebaar en Gorby is binnen.
'And you my child?', richt Gods plaatsvervanger zich in haar moedertaal tot Thatcher, die geïrriteerd vanwege het lange wachten van het ene been op het andere staat te wiebelen. Ze recht haar rug, pakt haar damestasje stevig vast, kijkt Petrus doordringend aan en zegt met haar bekakte lage Oxford-stem: ‘In the first place: I’m not your child. In the second place: get out of my chair!' "
Lees verder